252. You're sure you've hurt for so long you've got nothing left to lose.

Nie jest tak, że nie pamiętam o blogu. Każdego dnia o nim myślę, ale nie każdego dnia mam czas i siłę, aby tu pisać. Zresztą, przyjęłam zasadę, że lepiej pisać, gdy czuję się tę potrzebę, a nie przymus. I tak jest dla mnie o wiele lepiej.

Zimno się ostatnio zrobiło, ale zanim się tak stało, wyszłam z P. na spacer. Ona używała nóg, a ja swoje nogi wspomagałam kijkami. Porozmawiałyśmy, nawdychałyśmy się względnie świeżego powietrza. Do mieszkania wróciłam nieco zmęczona, ale w dobrym nastroju. Bo jak nie mieć takiego humoru, gdy widzi się takie krajobrazy:

Ten tydzień był pełen zajęć w uczelni, w czwartek byłam u dziewczyn na domówce, wczoraj przyjechał w odwiedziny mój dobry kumpel Jaju. A dzisiaj?

Głupawa nas wzięła na domówce - na zdjęciu jestem z Małą :3

Misiak wyszedł gdzieś z Jajem, a ja siedzę pod kołdrą, bo przypadła mi dzisiaj babska sprawa. Włączyłam sobie "A thousand suns" Linkinów, próbuję wziąć się w garść i kończyć robić angielski. 

Na 18 melduję się na imprezie urodzinowej Ewki. 

Wiecie, co mnie ostatnio wkurza? Ciągle czuję złość. Niemal bez przerwy. Na ludzi, na siebie, na rzeczy, na sytuacje. Nie wiem, czy w moim przypadku złość to przykrywka dla innych uczuć, czy wzmocniona cecha charakteru, odziedziczona po rodzicach, która nagle postanowiła się w pełni ujawnić. Do tego dodam jeszcze ciągłą senność i ciągłe stwierdzenia, że coś "nie ma sensu". I weź się człowieku nie denerwuj XD

Mam nadzieję, że u Was wszystko dobrze, a jeśli nie dobrze, to przynajmniej stabilnie ;)