224. We can't wait to burn the Stadium to the ground.

Od 20 minut jestem w mieszkaniu i mogę opowiedzieć o moim wyjeździe do Wrocławia.

Do Wrocławia wyjechałam po 8 we czwartek. Wagony pociągu stare jak świat (pierwszy raz widziałam coś takiego) - mój był bezprzedziałowy z czerwonymi, powiedzmy kanapami. Słońce przygrzewało, nie miałam czym zasłonić oczu, bo okulary zostawiłam w mieszkaniu. Po jakiejś godzinie dosiadła się do mnie dziewczyna, a po kolejnej godzinie okazało się, że ona też jedzie na Linkin Park. Pogadałyśmy trochę, nie ukrywam, że było to nam mocno potrzebne, bo ciuchcia złapała 40 minut opóźnienia i szlag nas wszystkich brał. No nic, spóźniona, po ponad 7 godzinach dojechałam do Wrocławia. Ugościłam się u Ewy, kumpeli podstawówki, ta uraczyła mnie obiadem i chociaż miałam w planach być pod stadionem (tam był koncert) o 17, nic z tego nie wyszło i przybyłam po 19. (Z tego powodu nie zdołałam spotkać się z Izą :c)

Większa część gawiedzi była już na terenie obiektu, więc wejście przebiegło sprawnie i po 20 minutach znalazłam się na płycie. Sama. Pierwsza myśl - kurde, jestem sama. Druga - oj idź, nie pier*dol, przyjechałaś się bawić, a nie rozmawiać z ludźmi. Popatrzyłam do góry, stadion nie miał dachu. Skarciłam się w myśli za nie wzięcie żadnej bluzy, ale trudno, za późno. Stanęłam mniej więcej w połowie długości stadionu, tuż koło niskiej dziewczyny w okularach. Stwierdziłam, że przyszła sama, więc co mi szkodzi.

Punktualnie (punktualność to dla mnie wartość, a w sumie często zdarza się, że artyści się spóźniają) o 20 na scenę wszedł zespół Fall Out Boy. Kapela dla mnie znana, pobieżnie, ale jednak. Cieszyłam się, bo zagrali "Dance, dance", "This Ain't a Scene, It's an Arms Race", "I Don't Care" i "Thnks fr th Mmrs ". Grali nieco ponad godzinę i świetnie spisali się w roli supportu. Rozgrzewka przed gwiazdą wieczoru była przednia.

Tutaj nastąpiło zapoznanie z dziewczyną w okularach, na imię jej Eliza - okazała się być bardzo sympatyczną osobą :)

Trochę po 21.30 (spóźnieni łeheheheh) z intrem ("The Catalyst / The Requiem) wparowali Linkini. Stadion dostał wielkiego przypływu energii. Ludzie skakali, piszczeli i... śpiewali. Ale co to był za śpiew! Tyle w nim było uczucia i radości, że chciało się robić to samo. Więc robiłam i efektem było zdarte gardło, ale nie żałuję. Najbardziej magicznym momentem (Iza napisała: "to było takie dobre, zaraz się popłaczę") było połączenie 3 piosenek: "Leave Out All the Rest", "Shadow of the Day"i "Iridescent". Fani wyciągnęli latarki i machali nimi w rytm muzyki.

Z koncertu wyszłam nieco wcześniej, bo mojej towarzyszce zrobiło się trochę słabo. (Miałam przed sobą taką babkę, która nieustannie majtała mi przed nosem swoim kucykiem. Co się odsuwałam, to ona się przysuwała -.-)

Nadal nie wierzę w to, że zobaczyłam mój ukochany zespół na żywo. Mam wrażenie, że mi się to śniło, że to nigdy nie miało miejsca. Moje nogi podpowiadają zakwasami, że jednak dobrze się bawiłam i to wszystko działo się naprawdę. Żałujcie, że nie byliście ;)

O Wrocławiu napiszę w następnej notce. A teraz wybieram się na poszukiwanie żarcia, żelki to jednak nic fajnego. 

Udanego wieczoru! ;)