255. Non omnis moriar.

tumblr

W blogosferze trafiają się różne momenty. Te wesołe - zrealizowane projekty, spotkania, powstanie BKWA. Jednak nigdy nie pomyślałam, że nadejdzie moment, gdy do oczu będą się cisnąć łzy, a ja nie będę mogła ich zupełnie opanować.

Część z Was pewnie znała Kordiana Królika. Wczorajszy wieczór zapamiętam na długo, bo dowiedziałam się, że Kordiana z nami już nie ma.

Części osób może się to wydawać dziwne, że moja reakcja jest jaka jest, ale moim zdaniem, ludzi, których poznaję na blogach, znam lepiej niż niektórych w realnym życiu. Nawiązuję głębsze więzi.

Kordian zawsze będzie mi się kojarzył z mądrością, doświadczeniem, pozytywnym myśleniem i pogodzeniem z niepowodzeniami. I jakoś mam tę wiarę, że będzie moim dobrym duchem.

Śnił mi się dzisiaj - nie wiem, czy rzeczywiście tak wyglądał, ale moje wybrażenie było takie realne i takie piękne.

Od czasu do czasu mam wrażenie, że zmarli reagują na nasze uczucia i przekazują pocieszenie przez kogoś innego. Może to głupie, ale miałam wrażenie, że wczoraj tak było.
Gdy leżałam i płakałam, ktoś, kogo przedstawię w następnej notce (nie trudno się domyślić, że mam na myśli kota), szalał po pokoju, a za chwilę nastąpiła cisza. Z wariackiego stwora zmienił się w milutkiego kotka, który wtulał się we mnie i mruczał. To samo nastąpiło potem, gdy powiedziałam na głos, że mi smutno.

Nie chciałabym kończyć tego wywodu smutno, bo wiem, że Kordian by tego nie chciał... Cieszę się, że mogłam go poznać i mam nadzieję, że będzie się mną opiekował z góry.

Na komentarze odpiszę w najbliższym czasie.