134. 1/4 sukcesu.

Tak, tak, udało mi się skończyć już jedną książkę :) Jeśli już mowa o książkach, zapraszam na mój profil na lubimyczytać.pl - klik.

Teraz co nieco o książce.

“Zbyt idealnie” Julie Ortolon

źródło

Fabuła.
Wszystko przez zakład. Amy założyła się z przyjaciółkami o to, że pokona swój największy strach - lęk przed samotnym podróżowaniem. Przez przypadek trafia na małą wyspę i tam też pozostaje. Zatrudnia się jako gospodyni w forcie, w którym urzęduje “Bestia” Guy Gaspar oraz jego lokaj Lance. Tych dwóch mężczyzn ma wiele wspólnego z gwiazdorem Byronem Parksem. Potem następuje historia miłosna oparta na motywie pięknej i bestii. Wszystko kończy się happy endem.

Bohaterowie.

Amy - młoda dziewczyna, nieco przy kości. Nie akceptuje siebie, co ma związek z jej relacją z babcią, która opiekowała się nią od dzieciństwa. Za wadę uważa “zamiłowanie” do gubienia się. W trakcie akcji zmienia się z nieco nieśmiałej, zakompleksionej dziewczyny w bardziej odważną, seksowną, umiejącą podkreślić swoje wdzięki kobietę.

Byron/Guy/Lance - gwiazdor Hollywood. Zaszywa się w forcie po rozstaniu z dziewczyną. Ma dość życia, jakie prowadził i ludzi, którzy go otaczali. Zakochuje się w Amy, jednak podchodzi do niej rozważnie i jakby z życiową, gorzką mądrością. Jako Lance zachowuje się zupełnie inaczej - dużo się uśmiecha, używa francuskich słów.

Na jaki film dałoby się przerobić tę książkę? 

Tylko i wyłącznie na komedię romantyczną. Romans - jest. Komizm - też, najbardziej go widać w postaci babci Amy, która potrafi udawać, że ma atak serca, próbując takim sposobem sprzeciwić się jakiejkolwiek zmianie w życiu wnuczki.

Moja opinia.

Książka należała do tych “lekkich, łatwych i przyjemnych”. Szybko się ją czytało, bo mimo prostej historii miała coś, co nie pozwalało jej odłożyć. Trochę zaskoczyło mnie, że Amy nie była szczupłą dziewczyną - takich “spotkałam” mnóstwo w trakcie czytania lekkich powieści. Miałam też nadzieję na więcej dramatyzmu, ale chyba miało nie być go dużo w zamyśle autorki. Życie głównej bohaterki wydaje się być powierzchownie trudne, jednak wszystko w tej książce przychodzi zbyt łatwo. Polecam tym, którzy szukają książki, przy której mogą się po prostu odmóżdżyć w dobrym tego słowa znaczeniu ;)

~~

Nawet nie wiecie, jak chce mi się jeść. Rozwiązanie jest proste - iść i zjeść. Ale nie wszystko mogę, nie wiem, czego nie mogę. Muszę uważam na moje rozdrażnione jelita, ostatnio dają mi w kość. Myślałam, że będzie już wszystko z nimi w porządku.

Dzisiaj zjazd rodzinny. Na jedno się cieszę, bo zbliżyłam się podczas pobytu w szpitalu do rodziny z Lublina i patrzę na nich łaskawszym okiem. Z drugiej strony głupio patrzeć jak tato się popisuje. Mama mówi, że charakter mam ojca, a różni nas tylko to, że nie chcę lizać tyłka innym ludziom. Z tym ostatnim się zgodzę i dodam, że mam więcej cech, które różnią mnie od taty. Tak mi się wydaje, bo przecież niektóre mam od mamy xD

Lubię te mniej wyraźne zdjęcia, bo wychodzę na nich korzystniej^^ Na tym zdjęciu mam jakiś dziwny kolor oczu, a przecież mam zielone.

Trochę z tyłka na dzisiejsza notka, ale wolę pisać o duperelach, niż pisać smęty, bo taki jakiś humor mam od wczoraj.

A co u Was, jak spędzacie weekend? :)

PS. Idę coś zjeść, bo już nie mogę ;x